ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Και στα Κελλιά με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

venerdì 28 ottobre 2011

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ...οι μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τούς λαούς εν τή βαθυζόφω σκοτία τού αιωνίου εργαστηρίου των.


Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.
Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

Από άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στην εφημερίδα «Ακρόπολις», την 1η Ιανουαρίου του 1896.

giovedì 27 ottobre 2011

ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΣΗΜΕΡΑ

Πέστε, λοιπόν, στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο,

τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη,

αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνεια του!

Οδυσσέας Ελύτης

΄Aσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό 
της Αλβανίας


ΟΧΙ


OXI - 28 Οκτωβρίου 1940

28 Οκτωβρίου 1940 ΚΑΤΟΧΗ

28 Οκτωβρίου 2011 ΚΑΤΟΧΗ;

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

(Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

martedì 25 ottobre 2011

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, 25.10.11, Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό

Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό και άλλες διατάξεις.
Τύπος
Σχέδιο νόμου
Υπουργείο
Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων
Επιτροπή
Διαρκής Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων
Φάση Επεξεργασίας
Συζητήσεις και Ψήφιση
Ημερ/νια Φάσης επεξεργασίας
25/10/2011
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/aitiologikhpaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/katargoymenespaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/snpaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/logistiriopaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/eidiikpaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/synepeiespaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/ddpaideias.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/7b24652e-78eb-4807-9d68-e9a5d4576eff/e-pedia-prak.pdf
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/7b24652e-78eb-4807-9d68-e9a5d4576eff/e-pedia-epis.pdf

Βαριεστημάρα, ο ... Άγιος Σιχτίριος και το καθαρτήριο πυρ το εξώτερον




Έχω βαρεθεί να βλέπω τον αγέλαστο Γιωργάκη στην Ευρώπη με ύφος πτοημένο και επαιτικό. Μα η ελληνική νομοθεσία επιτρέπει την επαιτεία;
Έχει ρίξει τους Έλληνες σε ανέραστη κατάθλιψη και χρόνια μελαγχολία με τα καταστροφικά σενάρια που εκθέτει στους τηλεθεατές.
Έχω βαρεθεί να ακούω να αντηχεί στα ευρωτραπέζια κορυφής το σαρδωνικό γέλιο του Σαρκοζί και να βλέπω να περιφέρεται η ανέκφραστη και σαδομάζο Μέρκελ.
Έχω βαρεθεί και τα Δελτία Ειδήσεων της τηλεόρασης και τις εικόνες από τις βιαιότητες στη Λιβύη και αλλού.
Έχω βαρεθεί τα τηλεοπτικά παραμύθια για τους ερωτύλους ηγήτορες της Ευρώπης, για τον όψιμο Silvio, για το σάτυρο Dominique, για την κόρη της Carla.
Την Τιβούλα μου την έσβησα για να μην χτικιάσω με τη γκρίνια του Γιωργάκη και τα πονηρά μαγειρέματα του Nicola και της Fraulein.
Ο Άγιος Σιχτίριος να τους ... προστατεύει από τις κατάρες, τα μπουρδουκλώματα, τις τρικλοποδιές και τις κακοτοπιές.
Αφού τους τραβάει η φωτιά, τους πρέπει το πύρ το εξώτερον, αναμφίβολα.
Άι σιχτίρ!
Έχω μπουχτίσει!
Εμένα όμως με τραβάει η δροσερή και χορταριασμένη Τήνος και σκέπτομαι πολύ σοβαρά ότι τα Κελλιά είναι μια διέξοδος σωτηρίας.
Τα μελτέμια του Αίολου και τα φίδια κρατάνε μακριά από το νησί τους μπουμπούνες, ημεδαπούς και αλλοδαπούς.
Εννοείται, στα Κελλιά, αλλά με την τηλεόραση πάντα σβηστή!
Καλύτερα μια ηθελημένη θεραπευτική απομόνωση στο νησί, παρά καταδικασμένοι στην αφασία και ξεμοναχιασμένοι στην Ευρώπη των ... άλλων.
Ας ξυπνήσουμε, πριν μας αρρωστήσουνε οι ... Ευρωπαίοι και οι ... Αμερικάνοι, ημεδαποί και αλλοδαποί.
Δεν βλέπω την ώρα να πιω ένα ρακί με στραγάλια στο καφενείο, παρέα με τους απλούς ξωμάχους του χωριού.
Οψόμεθα εις Κελλιά τα ...ξεκαθαρίσματα των παγκόσμιων λογαριασμών!
Άι σιχτίρ!

domenica 23 ottobre 2011

Oh mia patria sì bella e perduta! Oh membranza sì cara e fatal!

Oh ma patria, si bella e perduta!

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Τρεις σταθμοί στη ρητορική του ΠΑΣΟΚ, από την επιβολή του Μνημονίου έως σήμερα, μέρες χρεοκοπίας και καλπάζουσας φτωχοποίησης. Πρώτος: συλλογική ενοχοποίηση, μαζί τα φάγαμε, φταίει ο υδραυλικός. Για το χρέος που σώρευσαν η κακοδιαχείριση και η διαφθορά φταίει η κοινωνία. Σοκ και δέος λοιπόν για την κοινωνία. Και δίλημμα: Μνημόνιο ή χρεοκοπία.

Δεύτερος σταθμός, όταν πλέον το Μνημόνιο είχε φουντώσει την ύφεση, την ανεργία και το έλλειμμα, ενώ το χρέος σταθερά αυξανόταν: δεν φταίει η κυβέρνηση, φταίνε οι δανειστές. Φταίνε οι άλλοι, οι κακοί οι ξένοι, οι ανάλγητες αγορές, αλλά ποτέ το εγχώριο πολιτικό σύστημα που σώρευσε το χρέος και επιτάχυνε την κρίση. Πάντα φταίει ο άλλος.

Τρίτος σταθμός. Εχουμε πόλεμο, να σώσουμε την πατρίδα ψηφίζοντας κι άλλους φόρους, κατεδαφίζοντας το εργατικό δίκαιο, ρημάζοντας τη μικροϊδιοκτησία και τους ελεύθερους επαγγελματίες, κατάσχοντας μισθούς και συντάξεις για χαράτσια.

Η πατρίδα εν κινδύνω επανέρχεται όλο και συχνότερα στον λόγο του πρωθυπουργού και των υπουργών. Ποτέ άλλοτε στους μεταπολιτευτικούς χρόνους, οι Ελληνες πολιτικοί δεν κατέφυγαν με τέτοια σπουδή στην έννοια «πατρίδα» - και ποτέ άλλοτε δεν έγιναν λιγότερο πιστευτοί. Είναι προφανές ότι η υπερβατική πατρίδα χρησιμοποιείται σαν καταφύγιο, για να αποκρυβεί η χρεοκοπία της πολιτικής. Η λογόρροια σημαίνει την έκλειψη του λόγου. Αλλά η επίκληση της πατρίδας σημαίνει επίσης υπαρκτούς κινδύνους: όσο περισσότερο μιλιέται από τους ηγέτες η πατρίδα σε αυτό το συγκείμενο, τόσο περισσότερο συρρικνώνεται, τόσο περισσότερο απειλείται. Ο κυβερνητικός λόγος πλημμυρίζει πατρίδα σε μια συγκυρία κατά την οποία ομολογείται, από τους ίδιους τους κυβερνώντες, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, και βιώνεται καθημερινά η ατομική και εθνική ταπείνωση.

Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, η πατρίδα θα χρησιμοποιηθεί από πολλούς, με πολλές αποχρώσεις. Ωστόσο, στη σφοδρή πολύπλευρη κρίση που ζούμε, η πατρίδα, ως υλικότητα, ως πεδίο αυτοαναγνώρισης, ως πεδίο συνάντησης ελεύθερων πολιτών και ως πεδίο δημοκρατίας, θα ήταν ο μόνος κοινός τόπος που θα μπορούσε να ενώσει και να συνεγείρει το κερματισμένο και απογοητευμένο πλήθος. Ποιος πατριωτισμός όμως; Από τον ρομαντικό πατριωτισμό του 19ου αιώνα μέχρι τον συνταγματικό πατριωτισμό του Χάμπερμας, έχει κυλήσει πολλή ιστορία: εν ονόματι της πατρίδας έχουν διαπραχθεί ηρωικές πράξεις ελευθερίας, αλλά και φρικαλεότητες.

Η κρίση εντούτοις ξεκαθαρίζει, βασανιστικά έστω, τις έννοιες και τους προσδίδει την ιδιαίτερη υπόστασή τους σήμερα. Πατρίδα εν κινδύνω σήμερα σημαίνει, όλο και περισσότερο, ότι κινδυνεύουν άμεσα η πολιτική ελευθερία και η δημοκρατία, ότι επαπειλείται οικονομικός ανδραποδισμός και αποσάθρωση του κοινωνικού σώματος. Βασανιστικά, επώδυνα, συνειδητοποιούμε ότι η υπερβατική πατρίδα είμαστε εμείς, η φθαρτή μας ύλη και οι ανθρώπινοι φόβοι μας, η ιστορία και το αβέβαιο μέλλον των παιδιών μας, δεν είναι ένας αδρανής στίχος του εθνικού ποιητή. Μάλλον: τώρα νιώθουμε ώς τα τρίσβαθα τον εθνικό ποιητή, κάθε ποιητή, από τον Σολωμό και τον Παλαμά έως τον Καβάφη και τον Ελύτη.

O Αντώνης μου γράφει μες στη νύχτα από μακριά: «Δεν υπάρχει πλέον σωτηρία για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Η ρητορική των επανεκκινήσεων και των ανορθώσεων εξαντλήθηκε. Εάν αυτό που μας κόφτει είναι η μοίρα του ελληνισμού, δηλαδή μιας από τις μεγάλες διάρκειες της Μεσογείου, τότε καλό θα είναι ν’ αρχίσουμε να μελετούμε αν υπάρχουν δυνατότητες ριζικής μεταπολίτευσης, δηλαδή συνέχισης του ελληνισμού εν ετέρα μορφή».

Στη διπλανή μεγάλη διάρκεια της Μεσογείου, την italianità, προ ημερών λαός, χορός και μαέστρος τραγούδησαν ενωμένοι, δακρυσμένοι «Oh ma patria, si bella e perduta!» - Πατρίδα μου, τόσο ωραία και χαμένη! Οι Ιταλοί τραγουδούσαν την επανένωση της πατρίδας 150 χρόνια πριν, και ανησυχούσαν για τα τωρινά. Ετσι να τραγουδήσουμε κι εμείς στην πλατεία Συντάγματος και στην πλατεία Ομονοίας, λίγο πριν από τα 200 χρόνια της Επανάστασης: «Oh ma patria, si bella e perduta!», προτού χαθεί, για να μη χαθεί. Σαν τον πατριώτη Βέρντι και σαν τον Ιερεμία: «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών. Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών· ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάς, ύμνον· άσατε ημίν εκ των ωδών Σιών».

Πάντα θα εκβάλλουμε απ’ την αιχμαλωσία μες στη μεγάλη διάρκεια, εν τοιαύτη ή εν ετέρα μορφή.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_23/10/2011_1296604

Το τεντωμένο σκοινί και ... η καλαμιά στον κάμπο


Διάβασα το Δελτίο Τύπου της 22.10.11 του Δήμου Τήνου για την παρατεινόμενη απεργία των ναυτεργατών που έχει αποκλείσει τα νησιά και τους νησιώτες της Ελλάδος.
Ίσως δεν γνωρίζουν όλοι τί σημαίνει αποκλεισμός ενός νησιού και πόσες επιπτώσεις επιφέρει μια τέτοια κατάσταση όταν παρατείνεται. Και ειδικά στους τομείς υγείας και ανεφοδιασμού τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης.
Οπωσδήποτε οι ναυτεργάτες αγωνίζονται για κάποια δίκαια. Καμμιά αμφιβολία! Καλά κάνουν, αλλά πρέπει να έχουν την αίσθηση του μέτρου. Το ίδιο και οι εφοπλιστές και τα εμπλεκόμενα υπουργεία.
Είναι χρόνια τώρα που η Ελλάδα βιώνει μια κοινωνική αναταραχή που εκδηλώνεται με συνεχείς απεργίες σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στα μέσα συγκοινωνίας. Οι απεργίες αυτές πλήττουν πρωτίστως όλο τον κοινωνικό συνεκτικό ιστό της χώρας.
Η νησιωτικότητα δεν λαμβάνεται υπόψη, ούτε οι ειδικές ανάγκες επιβίωσης, ούτε τα μέσα μεταφοράς και ανεφοδιασμού, αλλά ούτε και οι συνθήκες μετακίνησης των νησιωτικών κοινοτήτων.
Πρέπει να υπάρχει μια ειδική πρόβλεψη για τις νησιωτικές περιοχές όταν κηρύσσονται απεργίες.
Αλλά διερωτώμαι σε αυτή την οικονομική συγκυρία τη παγκόσμια είναι δυνατό να αντέξει η Ελλάδα μια τέτοια συνεχή ένταση;
Οι ακραίες καταστάσεις δεν οδηγούν αναγκαστικά στην επίτευξη του σκοπού στον οποίο αποβλέπουν οι απεργίες και αντιπαραθέσεις.
Αλλά και η ίδια Κυβέρνηση οφείλει να αρχίσει το γρηγορότερο να αντιμετωπίζει τα εργατικά και κοινωνικά προβλήματα με περισσότερη κατανόηση.
Η αδιαλλαξία και η ανυποχώρητη στάση εξωθούν τα πράγματα στα άκρα και δεν συντείνουν στη λύση των προβλημάτων.
Μήπως οι ιθύνοντες δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα και τη δύναμη για να αντιμετωπίσουν αυτήν την έκρυθμη κατάσταση;
Μήπως οι Έλληνες έχουν αφεθεί εντελώς μόνοι και η Κυβέρνηση είναι έρμαιο μιας οικονομικής κρίσης και κερδοσκοπίας, σαν ... την καλαμιά στον κάμπο;

sabato 22 ottobre 2011

Μη λυγίζετε παιδιά περηφάνια στην καρδιά

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Βαρκαρόλα (Μη λυγίζετε, παιδιά)


Μη λυγίζετε παιδιά
περηφάνια στην καρδιά
περηφάνια στην καρδιά
ώσπου νά ’ρθει η ξαστεριά

Έσκισ’ η μπόρα τα πανιά
και στου γκρεμού την άκρη
ποτάμι πάει το δάκρυ
έχει η ψυχή μου σκοτεινιά

Μη λυγίζετε παιδιά
περηφάνια στην καρδιά
περηφάνια στην καρδιά
ώσπου νά ’ρθει η ξαστεριά

Κράτα στο χέρι σου σπαθί
κι αστραφτερό μαχαίρι
να ξαναβγεί τ’ αστέρι
μες στο σκοτάδι το βαθύ

Μη λυγίζετε παιδιά
περηφάνια στην καρδιά
περηφάνια στην καρδιά
ώσπου νά ’ρθει η ξαστεριά.

http://www.youtube.com/watch?v=_wIYp-ISHzE

Ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Σταύρος Ξαρχάκος
Τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη & Γιώργος Πετσίλας
Δίσκος: Νάνα Μούσχουρη / σπίτι μου σπιτάκι μου (1972)

Ρωτάει τον άλλο μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας" "Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος "βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού

Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαϊτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.

Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους
στο ξενοδοχείο της
"Ωραίας Ελένης του Μενελάου"
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις
Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.

Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως
"έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν "
σωσίτριχα" φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν
"ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την
ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.


Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
το καράβι που ταξιδεύει το λένε - ΑΓΩΝΙΑ 93.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Φοβούνται ...οι άνοοι

«Φοβούνται την νερομάνα ιδεών»

«Φοβούνται την Ευρώπη. Αυτή τη βασανισμένη νερομάνα ιδεών. Στα παμπάλαια χώματά της υπάρχουνε πάντα οι σπόροι τους. Οι απλοί της άνθρωποι τους συντηρούνε μέσα στον κόρφο τους μ΄ αυτήν την τόσο αυτονόητη εδώ ανησυχία του πνεύματος. Σωστά τη φοβούνται οι δήθεν πάμπλουτοι και πάνοπλοι. Εδώ, όταν λέμε για άνθρωπο, καταλαβαίνουμε νόημα. Αυτό που τον κάνει να είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα. Αυτή η πιο παλιά, η πιο σοφή κι΄ η πιο εκρηκτική μας σκέψη. Γι΄ αυτή τη σκέψη φοβούνται την Ευρώπη. Ξέρουνε πως κάποτε, αναπόφευκτα θα παίξη τον ρόλο της. Έτσι κι΄ εμείς φοβόμαστε σήμερα γι΄ αυτήν. Αυτήν έχουμε έγνοια».

Από το «Γράμμα από τη φυλακή για τους Ευρωπαίους» του Γεωργίου-Αλέξανδρου Μαγκάκη, Φεβρουάριος 1971, Φυλακές Κορυδαλλού.

Μαγκάκης: «Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου»

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα», λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, σε κίτρινο χαρτί:

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

giovedì 20 ottobre 2011

H ΠΑΡΑΚΜΗ

Αν γράφω ποιήματα είναι γιατί το ξέρω
Όλα τα αλφάβητα του κόσμου έχουνε λιώσει
Όλες οι λέξεις κι όλ΄οι στίχοι έχουν τελειώσει
Οι μέρες το κουτσό τους πόδι μου χτυπάει την πόρτα
Το λυσσασμένο σάλιο τους το γυάλινό τους γέλιο
Και τα ποιήματα
Τ΄ασημικό που δε θα το πουλήσω
-Ποιός τ΄αγόραζε;-
Μιά προδομένη υπόθεση λοιπόν
Μια πλήρης ήττα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

Κατάσταση πολιορκίας. Και μια φωνή αγανάκτησης από την Ευρώπη

Ερανίσματα στίχων

Κατάσταση Πολιορκίας

Στίχοι: Μαρίνα, Ρένα Χατζηδάκη
Μουσική: Θεοδωράκης Μίκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη & Αντώνης Καλογιάννης
http://www.youtube.com/watch?v=viL7G3VeHcw&feature=related

Και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,
που ήταν κάποτε δική μας,
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων
των νεκρών εικόνων
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό;

Εφτάπυλο το χάος,
στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.
Η ρωμιοσύνη προδομένη, προδοσιά μαχαίρι στην καρδιά.
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα,
οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες.
Η δίχως νόημα θυσία,
η πολιορκία,
η απουσία.

Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,
Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ΄ναι τα παιδιά,
πλούσια απ' την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να 'ρθει.

Ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ' όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ' το χάος.
http://www.youtube.com/watch?v=A82kt4E6gwA&feature=player_embedded#!

sabato 15 ottobre 2011

Non ho mai visto il mio paese grigio come ora! Intervista ad Anghelopulos, la Repubblica, 15.10.11

"Come è grigia la mia Grecia"

Il regista 76enne racconta in anteprima "L'altro mare", il film sulla crisi della sua terra che inizierà a girare a dicembre. Protagonista l'attore italiano Toni Servillo: "Ho un'antica predilezione per i vostri interpreti, li sento molto vicini"
Intervista di PAOLO RUSSO

Se gli chiedete il colore della Grecia di oggi Theo Anghelopulos non ha dubbi: "Grigio, un grigio assoluto: ho 76 anni, ne avevo 32 ai tempi dei colonnelli ma non ho mai visto il mio paese grigio come ora". Ospite di "Viareggio-Europacinema", che gli ha consegnato un premio alla carriera e l'ha accolto con una lectio magistralis, proiettando inoltre uno dei suoi capolavori, Lo sguardo di Ulisse ("un film girato dentro la guerra che ha martoriato la ex Jugoslavia, quello che sto per iniziare lo sarà sulla guerra di Atene"), questa severa, lucidissima leggenda del cinema moderno ci parla della Grecia di oggi, precipitata nel baratro di una crisi mortale. E dell'Altro mare, il film che - inevitabile per un maestro di rigore politico e militanza poetica come lui, che con la storia e il reale ha da sempre un legame profondissimo e simbiotico - inizierà a girare ad Atene in dicembre, protagonista Toni Servillo, a Viareggio anche lui per parlare con Anghelopulos. Con Cannes e Venezia in attesa e gara per proiettarne il debutto.

mercoledì 12 ottobre 2011

Σοφία Βέμπο, 1946, Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου

http://www.youtube.com/watch?v=nAclrQKsNbk&feature=related

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος

Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο, 1946


Ποιος το περίμενε στ' αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα 'λέγαν κάθε βράδι απ' τα Λονδίνα τους.

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν' πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ' στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχάσαμε,
να μας καθήσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ' ένα στόμα:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.


Ποιοί είναι πράγματι οι Έλληνες;

ΤΟΣΟΥΤΟΝ Δ’ ΑΠΟΛΕΛΟΙΠΕΝ Η ΠΟΛΙΣ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ ΦΡΟΝΕΙΝ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΩΣΘ΄ ΟΙ ΤΑΥΤΗΣ ΜΑΘΗΤΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΓΕΓΟΝΑΣΙΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑ ΠΕΠΟΙΗΚΕΝ ΜΗΚΕΤΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΔΟΚΕΙΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ