Tης Ευρώπης το φίλημα τὴν ψυχὴν ἐξ ὀνύχων ἀνάγει.

ΡΟΥΦΙΝΟΥ

Εὐρώπης τὸ φίλημα͵ καὶ ἢν ἄχρι χείλεος ἔλθῃ͵
   ἡδύ γε͵ κἂν ψαύσῃ μοῦνον ἄκρου στόματος·
ψαύει δ΄ οὐκ ἄκροις τοῖς χείλεσιν͵ ἀλλ΄ ἐρίσασα
   τὸ στόμα τὴν ψυχὴν ἐξ ὀνύχων ἀνάγει.

Εἰς Εὐρώπην, τὴν ἑταίραν

Της Ευρώπης το φιλί, ακόμα κι ως τα χείλη μας κι αν έρθει,
είναι πραγματικά γλυκό, ακόμα κι αν αγγίξει μιαν ακρούλα από το στόμα.
Και δεν αγγίζει με τις άκρες των χειλιών, αλλά ρουφώντας σου το στόμα,
σου τηνε βγάζει από τα νύχια την ψυχή...